رادیوی 74 ساله
از پیرترین رسانه ها در ایران است که این روزها با آمدن انواع رسانه های جوان تر و
البته پیشرفته تر کمی جایگاهش را متزلزل می بیند.
با این حال رادیویی
ها اعتقاد دارند که این رسانه همچنان شنوندگان خود را دارد و بر این جمله ی معروف تاکید
می کنند که «تنها صداست که می ماند».
اما اینکه این
رسانه ی قدیمی چگونه وارد ایران شد و اولین هنرمندانی که در این رسانه مشغول به کار
شدند چه کسانی بودند، موضوعی است که به بهانه سالگرد تاسیس رادیو در ایران، ایسنا به
آن پرداخته شده است.
اولین فرستنده
ی عمومی رادیو در ایران 74 سال قبل - ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ - با نام «رادیو تهران» آغاز
به کار کرد. این فرستنده رادیویی در محل بی
سیم، در جاده قدیم شمیران افتتاح شد.
از سال ۱۳۱۹ رادیو
تهران در ۲۴ ساعت فقط هشت ساعت برنامه اجرا می کرد که شامل اخبار، موسیقی ایرانی، گفتار
مذهبی، فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی بود. در سال ۱۳۲۲ رادیو تهران بخش دیگری به تعداد
بخش های قبلی خود افزود و صبح ها نیز برنامه آن سه ساعت افزایش یافت. در سال ۱۳۲۴ برای
روزهای تعطیل نیز برنامه هایی مدون پخش می شد.
در بدو تأسیس،
رادیو تهران که دارای دو فرستنده یکی برای موج متوسط و دیگری برای موج کوتاه بود، برای
پخش برنامه های خود از یک استودیو در محل اداره بی سیم استفاده می کرد.
رادیو
در سال ۱۳۲۷ یک
فرستنده در اختیار رادیو قرار گرفت و یک استودیوی کوچک در میدان ارگ برای پخش اخبار
ساخته شد. میدان ارگی که همچنان به نام رادیو شناخته می شود و شبکه رادیویی تهران و
البته رادیو نمایش از این محل برنامه هایشان را به روی آنتن می فرستند.
در سال ۱۳۳۶ نام
«رادیو تهران» به «رادیو ایران» تبدیل و بعدها در جنب رادیو ایران فرستنده دومی بنام
رادیو تهران نیز مشغول به کار شد که در آغاز امر تنها موسیقی از آن پخش می شد. اولین
هنرمندان و مسؤولان رادیو از میان فرهنگیان و هنرمندان شایسته و با ذوق انتخاب و از
سایر وزارتخانه ها به اداره کل انتشارات و تبلیغات منتقل شدند.
محمد حجازی ملقب
به مطیع الدوله (نویسنده و داستان نویس)، عبدالرحمن فرامرزی (نویسنده و مدیر روزنامه
کیهان) حسینقلی مستعان (داستان نویس)، ابوالقاسم پاینده (نویسنده)، ابوالقاسم اعتصام
زاده و مشفق همدانی (مترجم) از جمله این افراد بودند.
اما این روزها
رسانه ای که در بدو امر با پخش تنها هشت ساعت برنامه ورودش را به ایران اعلام کرد،
شامل بیش از 20 شبکه است که فقط در تهران برنامه هایشان قابل دسترسی است و به این تعداد
باید شبکه های استانی و برون مرزی را هم اضافه کرد.
رادیو می داند
برای ماندن در این ماراتون سنگین رسانه ای، باز هم نیاز به تلاش بیشتر دارد و از این
روست که معاون صدا (بالاترین مقام مدیریتی در رادیو) چشم انداز این رسانه را چنین متصور
می شود: تعداد شبکه های رادیویی در پایان سال 1400 به 50 شبکه افزایش می یابد.
اما مسلما رادیو
و مسؤولانش این را هم می دانند که راز ماندن در این رقابت رسانه ای، در کنار افزایش
کمی، توجه بر بعد کیفی است؛ افقی که راه اندازی شبکه های تخصصی و البته همکاری با هنرمندان
باتجربه و محبوب دسترسی به آن را ممکن می سازد.
گزارش: پیوند
مرزوقی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر